Namaste, Juni Tot nu toe heb ik niet veel meer gedaan dan studeren. Ofwel op de hotelkamer (ter voorbereiding van een examen) ofwel op het trainingscentre om les te volgen. Gelukkig hebben beide locaties goeie airco (als de elektriciteit niet uitvalt tenminste) zodat ik niet veel last heb van de pre-monsoon hitte-golf! Omdat de monsoon dit jaar later is dan gewoonlijk stijgt de temperatuur met de dag. Ik geloof dat we momenteel tegen de 48 gr. C zitten. Maar enkel wanneer ik in de taxi-rickshaw zit (van het hotel naar het opleidingscentrum en terug) kan ik heel even ervaren hoe ongelofelijk heet en droog het wel niet is. Het eerste weekend (voor de lessen begonnen) ben ik met Kathy een beetje gaan rondwandelen in deze hectische, broeierige stad. We hebben het Red Fort gezien, een enorm bouwwerk (muren van 3km lang) opgetrokken uit rode zandsteen, dat eerst eigendom was van Indische koningen en later natuurlijk in beslag is genomen door het Engelse leger. Je kan er rondwandelen in een mooie, groene tuin wat een groot contrast is met de rest van de stad. We hebben ook nog de Jami Maschid gezien, dit is de grootste moskee van India. Prachtig bouwwerk waarin je vrij mag rondlopen. Op de binnenplaats kan meer dan 25.000 man staan maar het was op dat moment vrij rustig en je hoorde enkel de typische islamitische gebeden door een luidspreker klinken. De zon stond al laag en de sfeer was heel dromerig. En natuurlijk ook nog wat door de straatjes gelopen... Maar dit is alles wat ik tot nu toe gedaan heb. Vanaf de eerste maandag tot nu heb ik elke dag moeten studeren van 's morgens tot 's nachts. Momenteel heb ik al 2 van de 9 examens met succes afgelegd. Nu zaterdag ofwel volgende week maandag doe ik het derde examen. Mijn instructor van het opleidingscentrum is wel een toffe pee. Een sickh (je weet wel de mannen met de tulband op) en volgens hem zijn de sick de trotse warriors van India. Het was trouwens helemaal niet Gandhi die de Engelsen heeft verdreven en zo voor de onafhankelijk van India verantwoordelijk was ("hoe kan dat nu? Een enkele man die zonder vechten alle Engelsen buiten krijgt ?"), nee het waren de Sicks natuurlijk! :-)Het leger van India zou trouwens voor de helft uit Sicks bestaan terwijl bijna de helft van India uit Hindu bestaat en slechts 2% van de Indische bevolking uit Sicks! Anyway, na de cursus gaat hij rondreis-tips geven want hij heeft zelf ook door heel India gereisd. Jongens jongens ik ben moe op dit moment. Vanavond neem ik vrijaf en ga ik met Kathy in de dichtsbijzijnde backpackers-kroeg een paar pintjes drinken. Daarna een plons in het zwembadje hier in het hotel en dan slapen. Normaal zaten we via het Microsoft trainingcentre in een hotel zonder zwembad dat nog duur was ook. Kathy is op zoek gegaan naar een beter alternatief en we hebben een hotelletje gevonden op een interessantere locatie, met een klein zwembadje, internet-access en nog een pak goedkoper ook! Goeie deal dus! Nu kan Kathy studeren (en wat zwemmen) terwijl ze buiten op het terraske van het hotel zit, zodat ze niet altijd moet binnenzitten op de kamer, zoals in het vorige hotel. En we hebben al met een paar travellers aan het babbelen geweest en het ziet er naar uit dat het -na de studies- wel eens een prachtige reis zou kunnen worden! Maar da's voor later... Ik heb vandaag 4e examen gedaan en geslaagd. Morgen doe ik 5e, daarna nog 2 waaronder de moeilijkste en dan doe ik nog een extra examen erbij : MCP Exchange 2000 Admin (1 examen) en dan is er een change of plans.... examens voor mcse2003 worden waarschijnlijk toch nog niet gereleased voor eind deze maand, dus ik ga dit vervangen door Cisco CCNA (1 examen), dan vakantie en wanneer ik terug kom in New Delhi doe ik dan MCSE2003 (slechts 2 upgrade exams, dus dit kan niet lang duren volgens mij). De instructors hebben dan ook al meer kennis over de stof en de examen-vragen. Iedereen wacht hier op de monsoon maar hij komt maar niet. Indiers vertellen dat de monsoon in India een prettige ervaring is (in tegenstelling dus tot regen in Belgie) -toch niet in Delhi denk ik!-, maar we gaan er niet veel van merken! Eerst gaan we naar het noorden (Ladakh regio) en de monsoon komt niet tot daar vanwege de bergen. Daarna afzakken naar west-centraal India, de Great Thar desert, waar het ook nooit regent (duh), en daarna zakken we af naar Goa, maar dan is de monsoon grotendeels voorbij. Juli is het ergste, augustus beetje minder, september al veel veel minder. Ik vind dit wat spijtig want ik wil graag tropische showers meemakken eerlijk gezegd. Maar ook Varanasi (centraal-oost) staat nog op het programma en waarschijnlijk doen we dit na de woestijn en voor Goa. We zijn door mijn IT trainer op diens huwelijks-feest uitgenodigd in juli (hij is Sikh en zij is Hindu -komt niet zo heel veel voor, dus het zou kunnen dat we na Ladakh toch even naar Delhi komen om a) warme kleren in storage space te laten -na de bergen niet meer nodig- en b) het huwelijksfeest mee te pikken. Wordt zeker interessant aangezien vele Sikhs wel en graag drinken, maar Hindu zeker niet! Ben benieuwd wat dit gaat geven!  :-) We hebben een backpacker leren kennen van Antwerpen die zijn kost verdient met export van Indische goederen. Hij is van plan om binnenkort met zijn Royal Enfield bike (die hij hier heeft gekocht) van India naar huis te rijden(!), via Pakistan naar Iran en zo naar Turkije en Griekenland om uiteindelijk in  Antwerpen aan te komen!!  :-). De rickshaw-drivers is nog een verhaal apart ... eerst en vooral vragen ze gegarandeerd het dubbel van wat de rit eigenlijk kost en wanneer je via onderhandelen aan de juiste prijs zit en vertrekt willen ze je perse naar een shop brengen ('heel goedkope winkels met prachtige produkten') en daarna naar een travel agency ('waar je gratis city map kunt krijgen') en misschien ook nog even langs een ander hotel ('waar het veel beter en goedkoper is dan in je eigen hotel') allemaal omdat ze daar commissie opstrijken natuurlijk. Uiteraard gaat dit spelleke niet door zodat je soms helemaal niet meer 'their friend' bent. :-) De trip naar de Tah Mahal was ook een ervaring apart. Ze hadden ons verteld dat de bus 's avonds om 20u terugkeerde van Agra terug naar Delhi zodat we zeker de sunset konden zien (de ondergaande zon kleurt het witte marmer, wat een prachtig effect geeft), bleek ginder dat de bus toch al om 17u vertrok. We hebben dan maar besloten om de bus te laten gaan en zelf -na de zonsondergang- een gewone openbare bus te zoeken die ons terug naar New Delhi kon brengen. Zo gezegd zo gedaan, dus keren we naar huis (4u rijden want de bus deed nog een omweg via andere stad), zittend op harde banken en zwetend zonder AC. Na een pauze willen we terug de bus op, blijkt dat die ineens vol zit met passagiers van een andere bus die het onderweg begeven heeft.  :-)  Bus dus stampvol en wij daar mee op -meer dan een uur en half moeten rechtstaan in die rammelkast om dan uiteindelijk om 3u 's nachts aan het hotel te komen. Goed geslapen dat wel :-) Alle nog even en ik ben van de examens vanaf! ... Zal nodig zijn want ik begin moe te worden en krijg de kriebels om te gaan rondtrekken -same for Kathy... Nog eens een mailtje vanuit Delhi, waar de pre-monsoon is begonnen. Dit betekent om de 2 a 3 dagen een korte maar hevige bui. De regen heeft ervoor gezorgd dat de pollutie (combinatie van uitlaatgassen en stof) geminderd is en dit heeft als gevolg dat we voor de eerste(!) keer een blauwe lucht hebben gezien. Ik heb er in vorige mails nog niks over geschreven, maar de pollutie in New Delhi is zo erg dat kinderen op school de lucht altijd grijs(!) kleuren. Zegt dit genoeg? De zon schijnt en het is heet, maar als je naar de lucht kijkt ziet die grijs, net zoals een bewokte dag in Belgie. Maar als je loodrecht naar boven kijkt zie je dus een hevige zon die alles aan het geven is. Ik kan er maar niet aan uit...   :-) De pre-monsoon heeft er ook voor gezorgd dat de temperaturen lager liggen want het is hier momenteel een aangename 37 a 41 graden. Je lacht misschien maar we voelen het verschil toch wel degelijk, ook omdat de zon regelmatig achter de wolken zit! De Indische keuken is toch wel heel lekker en gevarieerd, but very very hot en spicy natuurlijk! Ook in Antwerpen eten we geregeld Indisch, maar natuurlijk is het hier toch net nog een beetje authentieker en 3x per dag is nog wat anders dan 2x per maand. Gevolg is dat Kathy toch wat last heeft gehad van haar maag (pikant!!) en dat we meer zijn gaan opletten. Dit betekent heel af en toe Europees eten zoeken (het is hier de hoofdstad, dus je hebt verschillende ketens zoals SubWay en McDonalds) en ook gaan we wat selectiever te werk bij het kiezen van onze gerechten (niet meer zo direct de very HOT dishes). Dus alles terug OK met de maag. Wat de darmen betreft heb ik meer last dan Kathy, maar helemaal niks om zorgen om te maken. Ik heb gehoord dat mensen die hier zeer dikwijls en lang verblijven ook nog steeds last hebben, maar dit komt misschien omdat ze wat minder voorzichtig worden. Ondertussen leven we hier ook al goedkoper. We kennen de prijzen van de taxi's en rickschaws goed, weten goeie eethuisjes die goedkoop zijn en we bestellen ook minder gerechten nu omdat het toch altijd teveel blijkt te zijn. Vooral Kathy heeft zich ontpopt tot uitstekende onderhandelaar. We hebben veel bekijks hier op straat. Ik had India toeristischer verwacht eigenlijk! Vooral Kathy loopt in de kijker vanwege haar grootte ongetwijfeld. Indische meisjes zijn toch een pak kleiner. Ze vragen ons ook continu of ze met ons op de foto mogen. Heel plezant en ook wel handig want dan mogen wij ook van hen een foto nemen natuurlijk! Tot hier toe heb ik me kunnen inhouden maar na de examens vlieg ik erin wat foto's betreft!  :-) Wat me wel degelijk stoort is het beleid van de Indische overheid om voor alle historische en culturele sites een belachelijk hoog bedrag te vragen! Indiers betalen 5 a 20 rupee en foreigners mogen even 250 tot 500(!) rupee neerleggen (Een rupee staat gelijk aan een oude belgische frank). We hebben al besloten om niet overal binnen te gaan want dat zou veel te duur worden. Voor de Tah Mahal vragen ze zelfs een belachelijke 750 rupee entree!! Volgens Lonely Planet heeft er een organisatie een klacht ingediend tegen de Indische overheid. Als ze de prijzen niet gaan aanpassen zullen er meer en meer toeristen weigeren om deze entreegelden te betalen en terecht! Op het hotel noemen ze mij allemaal "Boss". Geen idee waarom eigenlijk (kom ik zo bazig over? :-). Dus als Kathy door het hotel loopt of aan het zwembadje zit gaat iedereen van "hello Madam, where is boss?".    :-) Vandaag 6e examen gedaan en geslaagd. Nu nog het laatste en moeilijkste voor de MCSE 2000. Daarna nog 2 examens en de reis kan eindelijk beginnen!!! Jihaaaa!!!!!! Juli Voila de studies zitten er (voorlopig) op. Ik heb de MCSE2000 binnen en de rest doe ik op het einde van het verlof wanneer ik terug kom naar Delhi. Ik moet dan nog een paar examens doen en dan vlieg ik terug naar huis. Kwestie van al wat terug in IT sferen te zitten. :-) Ik wou eigenlijk een paar van die examens doen voor het verlof, maar we zijn Delhi echt wel beu nu. Het is hier heet, hectisch en de lucht is ongezond. Je vindt hier ook geen enkel rustig plekje blijkbaar? Ik heb de laatste dagen last van een of andere infectie op de longen, wat volgens de dokter schering en inslag is hier in Delhi, ook onder de Indiers, maar ben antibiotica aan het pakken en hoesten is al een pak minder nu. Het is hier ook de doodnormaalste zaak dat een aantal keren per dag den elentriek uitvalt en dan springen er wel duizenden generators op, waardoor je in de smalle straatjes zowat compleet en totaal vergast wordt. We hebben hier ook alles gezien ondertussen, so it's time to move on! :-) Morgen pakken we de trein om 6u 's morgens richting noorden. We gaan eerst een paar dagen uitblazen in Shimla (kleinere rustige stad die al wat hoger ligt -ik geloof dat de Engelsen hier naartoe kwamen om de hete temperaturen van het binnenland en tevens de monsoon te ontlopen) en dan pakken we de bus verder naar Dharmsala (waar de Dalai Lama nu woont) om dan een beetje verder te stoppen in McLeod, een klein stadje waar binnen een week een jaarlijks boedhistische feest plaats vindt. Altijd spijt gehad dat ik dit in Tibet heb gemist, dus nu heb ik een tweede kans. Daarna trekken we naar Leh (nog meer naar het noorden) waar we o.a. een trekking gaan doen in de bergen, een tocht door de spectaculaire Nubra Valley (waanzinnige verre panorama's met high altitude desserts -zandduinen en kamelen boven de 3000m!), een pas oversteken van 5.600m (persoonlijk record!) -je vindt daar ook het hoogste toilet ter wereld geloof ik ;-) en eventueel zullen we nog een rafting meepikken. Laat de gezonde lucht en zalige stiltes en ook de sportieve activiteiten maar komen. Yep we hebben er best goesting in!... Tibetan Monks in India Wat ons betreft werd het tijd dat we uit Delhi weggingen. De stad is met al onze energie gaan lopen is nu gebleken. Compleet uitgeblust zijn we op de trein gesprongen richting Shimla, om in de bergen te genieten van de frisse lucht. Op de trein hebben we nog gezellig liggen babbelen met nieuwsgierige Indiers en zijn we meermaals uitgenodigd om bij hen thuis bij hun familie te verblijven. Tijdens het laatste stuk naar boven met de Toy Train (klein treintje via enkel spoor) werd het helemaal gezellig want een aantal sicks vroegen mij ben hen te komen zitten om stiekem -drinken in publiek is niet toegelaten hier- enkele whisky's te drinken (Kathy mocht bij de kinderen blijven zitten want vrouwen die drinken da's niet proper natuurlijk). De sicks bleken genoeg te hebben van hun godsdienst en hadden naar eigen zeggen 'meer communistische sympathieen'. Of dit een ideologische kwestie was of louter het feit dat ze dankzij deze conversie mochten drinken en roken laat ik in het midden. Een van hen heeft ons bij zijn familie thuis uitgenodigd en ging ons ontvangen "als zijn dochter en zijn zoon". Kortom, gezellige boel, ware het niet dat hij bij de whisky unbottled water deed, zodat ik in Shimla met een (ook gezellige) darm- en maagtoestand zat. Shimla zelf was een beetje vergane glorie vond ik persoonlijk. De oude Engelse gebouwen stonden er wat verwaarloosd bij. Gelukkig zorgden de aapjes, die in de stad op de daken leefden, voor wat ambiance. Zelfs 's morgens werden we wakker gemaakt door een aap die probeerde om door de tralies van onze raam heen wat eten te pakken te krijgen dat op onze salontafel lag. Het is eens wat anders dan een klokradio natuurlijk. Dan de bus op naar McLeod Gansj, een dorpje boven Darhmsala, dat de officiele woonplaats is van de Dalai Lama. Tien uur onderweg langs kronkelende bergpaden terwijl mijn maag nog dik aan het protesteren was. Toen we aankwamen, bij het afstappen van de bus, kon ik nog net een super-opdringerige taxi-chauffeur wegduwen zodat hij de inhoud van mijn maag niet over zijn schoenen kreeg. Hierna ben ik me elke dag beter en beter beginnen voelen, maar is Kathy zich elke dag slechter en slechter beginnen voelen. Keelpijn, hoofdpijn en daarna flink hoesten. Maar na de juiste medicatie is Kathy ook praktisch genezen nu. Alle vooruit, het kan beginnen want we hebben vandaag een super-tocht(!) vastgelegd met jeep door een aantal prachtige valleien en dorpjes (o.a. de Shangla Valley en de Pin Valley) met continu zicht op toppen van boven de 6000m. Het is een woest en rotsig gebied -te vergelijken met het Tibetaanse hoogplateau- dat altijd gespaard blijft van de monsoon, dus blauwe lucht en geen regen. We zullen klimmen naar Tibetaanse kloosters hoog in de bergen (KI Monastary) en met de jeep rustig aan stijgen van dorpjes op 2000m naar dorpen op 3700m, met als hoogste pas 4500m. Wanneer we dan binnen 15 dagen in Manali aankomen zijn we voldoende geacclimatiseerd om de bustocht naar Leh te doen, waarbij we die hoge pas van 5600m zullen doen. Indien we niet aan de hoogte gewend zouden zijn is het gegarandeerd ziek worden onderweg naar Leh, zoals een pak toeristen zeer regelmatig ondervinden heb ik al gehoord. Morgen gaan we nog wat warme kledij kopen en een beetje wandelen in de straten hier in McLeod Gansj. Dit dorpke is een maffe mix van Hindu's, Sicks, Tibetanen, hippies, mountaineers en studenten van het boedhisme en godsdiensten allerhande. Plezante sfeer hier en mooie omgeving. Daarnet na het avondeten zijn we nog even naar de cinema geweest: eigenlijk een grote tv met wat ongemakkelijke stoelen ervoor, aangesloten op een dvd-speler die een kopietje speelt van een recente film (Matrix2!), en zelfs de "copying and displaying this movie in public is prohibited"-melding kregen we netjes te zien. Het festival ter ere van de verjaardag van His Holiness the 14th Dalai Lama was iets minder interessant dan ik dacht, maar toch wel grappig om te zien. Straks slapen in onze guesthouse gerund door Tibetanen en een deel van de 130 BEF die we per nacht betalen voor onze kamer gaat naar de monikken dus da's ook niet slecht. Allereerst even zeggen dat we terug in goeie gezondheid zijn, dus geen darm- of maagklachten meer en ook geen last van de hoogte! De jeeptocht van Dharmsala naar de Shangla Valley, Pin Valley en Spiti Valley (in de provincie Himashal Pradesh, in het noorden van India, bij de Tibetaanse grens) begon met een rit naar Sarahan, een klein gezellig dorpje rond een mooi hindu klooster, dat ook dienst doet als guesthouse. Propere, zelfs grote kamers voor een lage prijs en vanaf ons balkon had je zicht op het binnenplein van het klooster. Binnenin werden we gezegend en kregen we een streepje rode verf op ons voorhoofd. 's Avonds even problemen gehad toen het klooster gesloten bleek te zijn wanneer we in ons bed wilden kruipen. Gelukkig hadden we onze raam laten open staan, dus ik naar boven geklommen, dan door de achterste venster gekropen, door het raam langs de voorzijde en zo naar beneden om de monnik van dienst wakker te maken zodat die de poort (met weinig goesting weliswaar) kon openen om Kathy binnen te laten. Chance dat onze raam niet dicht was anders hadden we samen met de driver in de jeep kunnen slapen! Hierna zijn we via een spectaculaire vallei naar Kalpa en Shangla gereden. Hier leven de Kinnaur: een ethnische groep die in de bergen leeft met eigen taal, kledij en cultuur. Sommigen onder hen zijn Hindu, andere boedhistisch of een combinatie van beide en ze zijn ook zeer bijgelovig. Wat uiterlijk betreft een mix van Tibetaans en Indisch. Een gezin stichten gaat als volgt: een jonge man loopt weg met zijn lief en blijft voor een tijd ergens in de bergen wonen met haar. Na een lange tijd (eventueel wanneer zij zwanger is) keert hij terug naar het dorp om de vader te confronteren. Na wat geruzie halen ze een fles boven en drinken samen, hierna is alles terug in orde!... Onderweg is het altijd ambiance! Je hebt slechts 1 smal pad waarover alle jeeps, bussen en camions moeten, gelijk van welke richting ze komen. Elkaar kruisen is best spannend op het smalle pad en om alles nog iets plezanter te maken zijn er dagelijks wel enkele roadblocks: ofwel water dat vanuit de bergen over het pad stroomt, ofwel grote rotsblokken die gevallen zijn en de weg versperren. In het laatste geval wordt er dynamiet bovengehaald. Iedereen staat dan wat gezellig te babbelen rond de rotsblokken tot er iemand roept dat de dymatiet aangestoken is en dan is het letterlijk rennen voor je leven! Kathy en ik kunnen de woorden niet begrijpen maar wanneer iedereen gelijk ne zot begint te spurten is het ook voor ons heel duidelijk wat er aan de hand is. Als het donker is, wel even opletten dat je je voeten niet breekt wanneer je over de rotsblokken struikelt. Na 2 of 3 'blasts' kunnen we weer verder tenzij de rotsblokken omwille van de explosie op de onderliggende weg terecht is gekomen want dan staan we 10 minuten later beneden weer voor een roadblock en kan heel het circus opnieuw beginnen! :-) Gelukkig zijn de views in de kloof spectaculair en zijn er altijd wel enkele Indiers of backpackers om mee te chatten. Vooral de sicks zijn altijd heel nieuwsgierig en vuren de 1 na de andere vraag op je af. Van welk land ben je? Drinken de mensen alcohol daar? Hoe is het leven in Europa? Welk geloof volg je? (Ai!) Hoe gaat dit geloof in zijn gang? (Oei!) Hoeveel betaal je voor de jeep? Wat doe je voor werk? Ben je getrouwd?, etc. Ze vertellen ook altijd heel fier over de mooie dingen in hun land, zodat je altijd wel interessante dingen te weten komt. Vervolgens zijn we naar Nako gereden, een dorpje zeer dicht bij de Tibetaanse grens. Hier patrouilleert de Border Police, zodat we in Kalpa eerst een 'Inner Line permit' moesten aanvragen. De permit gaan afhalen is altijd spannend want je weet nooit of de Indische bureaucratie je goed gezind zal zijn die dag. Ofwel lijk je niet genoeg op je pasfoto, ofwel ben je ergens iets vergeten in te vullen, ofwel is de kopie van je visum niet duidelijk genoeg. Wij hadden geluk, maar zaten wel met een ander groot probleem! Onze cash was bijna op en er was geen mogelijkheid om traveller cheques te wisselen in deze streek! Doemme doemme ... met te weinig contant geld vertrokken en nu zaten we daar. Wat nu? Helemaal terug naar het vertrekpunt? Dit zou dagen duren!! We zijn toen een paar mensen tegengekomen die zogezegd konden/wilden wisselen, maar als puntje bij paaltje kwam was de man in kwestie op het moment van afspraak toevallig zijn broer gaan bezoeken in Delhi of zijn zieke moeder in Bombay. Een mirakel geschiedde toen we een Waals en een Zwitsers meisje tegenkwamen die zo hun eigen problemen hadden: ze hadden a) de laatste bus gemist van de dag richting Nako en b) hadden in het begin van de reis teveel geld gewisseld zodat ze nu met veel te veel cash op zak liepen. Perfect natuurlijk want wij hadden a) een jeep ter beschikking richting Nako en b) een grote en dringende behoefte aan geld! Toen we samen in Nako aankwamen (schitterende route onderweg!), deed het dorpje met de kleine stenen huisjes en gekleurde gebedsvlaggen op het dak, mij zeer sterk terugdenken aan Tibet. Het dorpje ligt op 3600m waardoor we voor de eerste keer de hoogte voelen: sneller moe worden en geregeld naar adem snakken, ook 's nachts in je slaap. We hebben ook een knappe wandeling gemaakt naar een piek van circa 3900m met fantastisch uitzicht op de woeste, kale en hoge pieken rondom de 5000m. Dit is duidelijk een uitloper van het Tibetaans hoogplateau! In het dorp werden we uitgenodigd om thee te komen drinken en in beperkt Engels vertelde de gastvrouw dat de zomer hier van zeer korte duur is en dat ze in de winter volledig geisoleerd zijn want vanwege de extreme sneeuwval zijn alle wegen gesloten. Geen TV, geen cinema, geen telefoon, geen Internet, geen Playstation, geen muziek, geen boeken, geen bad met warm water, geen cafe of restaurant,... je vraagt je af wat die mensen gedurende de lange, koude winter doen in het kleine dorpje ergens in de bergen?! Overleven waarschijnlijk... Wanneer we 's avonds de ogen dichtdoen flashen de beelden van de dag voor onze ogen zodat we niet onmiddellijk kunnen slapen: 's nachts met de jeep over de smalle bergpaden, de wapperende gebedsvlaggen overal, de stupa's, de verweerde gezichten van de mensen, de bergen, de koeien op de weg, de dynamiet, de vallende rotsblokken,... het maakt allemaal best een stevige indruk. Na Nako zetten we de weg verder naar Tabo. Als gevolg van een -jaarlijks weerkerende- roadblock onderweg, moet onze jeep een lange omweg maken van 3(!) dagen, zodat wij op eigen houtje in Tabo moeten geraken zodat de driver ons later daar terug zal oppikken. We vinden een pickup die ons vanuit Nako naar de roadblock wil brengen en daar kunnen we onze bagage afgeven, die dan via een stalen kabel naar de andere berg zal worden getrokken. Spijtig genoeg geldt dit niet voor ons en wij moeten te voet naar de overkant. Terwijl boven ons enkele Enfield moto's(!) via de kabel naar de overkant vliegen moeten wij een zeer stijle bergflank afdalen. Beneden moeten we een wild riviertje over en ik zie 1 van de lokale mensen naar de overkant springen waarbij zijn voet op een 'onzichtbare' steen landt die onder het water ligt, dus wij ook natuurlijk. Opletten dat ik niet in het water terecht komt, want in mijn kleine rugzak zit camera en papieren+geld. Hierna konden we aan een lange klim naar boven beginnen, waarbij de effecten van de hoogte niet te onderschatten waren. Daarna met de bus naar Tabo (hier zal de Dalai Lama in een mooi oud klooster op pensioen gaan), waar de volgende dag onze jeep aankwam zodat we verder naar Kaza konden rijden. Vanuit Kaza prachtige ritten gemaakt naar Tibetaanse kloosters hoog in de bergen. Deze dramatische locaties bieden indrukwekkende zichten op de omringende bergen en lager gelegen valleien. In Kaza zelf werd toevallig een nieuwe Indische actiefilm gedraaid. De regisseur had ons gezien en even later kwam iemand van zijn medewerkers mij vragen (believe it or not!) om te figureren in de film! Hij gaf mij een papiertje met 3(!) volledige zinnen in Hindi die ik moest oefenen tegen de volgende dag. Het betekende iets in de trend van "In al die jaren dat ik in India reis, heb ik nog nooit een Boedhistische monnik zien vechten!". Ik legde mijn hand op zijn schouder en zei vriendelijk dat acteren niks voor mij  was. Wist ik veel dat het om de Indische John Woo ging (I'm not kidding!). Wat later wist een teleurgestelde Kathy ("je kon misschien wel de Indische Tom Cruise worden") en iemand van de crew ("je wordt ervoor betaald!") mij toch te overtuigen om even een kijkje te nemen op de set. Even gebabbeld met een paar mensen van de crew en ik stemde toe om mee te spelen. De take zou de volgende dag plaatsvinden zodat ik nog effe de tijd had om 'my lines' in te studeren. Natuurlijk eerst geinformeerd naar het verhaal van de film -kwestie van mijn artistieke integriteit niet te compromitteren- en het gaat als volgt: een kleine jongen bezit magische krachten want hij blijkt een reincarnatie te zijn van een machtige lama, maar boze mannen willen hem vermoorden. Een goede monnik (in real life een ex-fotomodel) beschermt de kleine jongen, maar wanneer de bad guys hun shotguns bovenhalen wordt hij pas echt kwaad en wisselt zijn monikkenpij voor jeans en leather jacket en haalt zijn 2 favoriete uzi's boven. Deze "hot action-movie" zal door ongeveer 100 miljoen Indiers worden bekeken en volgens mij heeft enkel Eddy Wally, toen hij in China was, een groter publiek kunnen bereiken. 's Avonds kwamen we (voor de tweede keer) een Brits koppel tegen (hebben hun huis verkocht in de UK en wonen nu in Goa) -hij is fotograaf- en die wilden graag met ons naar de Nubra Valley  gaan. We mochten onze jeep naar huis sturen en samen met hen, met hun jeep verder gaan. Voordeel: hun jeep was goedkoper dan de onze en de kost werd dan nog eens in twee gedaan! Nadeel: mijn Indische movie-carreer moest opgeofferd worden. Misschien wel het beste want volgens Kathy begon ik al kapsones te krijgen. ;-) Gisteren de weg gedaan naar Leh in de Ladakh regio (2 passen van boven de 5000m, waaronder 1 van 5300m, de tweede hoogste motorized road ter wereld!!), daar kwamen we een Gentenaar tegen die met de mountainbike ook op weg was naar Leh. Hij was helemaal alleen en volledig de kluts kwijt. Hij had serieuze last van AMS (acute mountain sickness). Hij wist het niet goed meer volgens mij. We gaven hem twee paracetamol's en hij vroeg wat paracetamol was! Hij zei dat hij kapot was en op de pas bleef overnachten in een barrak bij een soldaat die daar de wacht houdt. Alle symptomen waren aanwezig: duizelig, barstende koppijn, wartaal, etc. Hij wou niet mee met de jeep maar durfde ook niet meer maar beneden. Hij ging overnachten en de volgende dag afdalen... hopelijk is het in orde gekomen met hem, want slapen helpt eigenlijk niet. De rit naar Leh heeft 16 uren geduurd over hobbelige, zanderige bergpassen en we zaten continu tussen 4500 en 5300m, dus we kwamen kapot aan. Nu gaan we enkele dagen relaxen in Leh (op het eerste zicht heel toffe stad), dan verder door via de Khardong-La (pas van 5600m) naar de Nubra Valley (met zandduinen en kamelen) en daarna ook nog een trek doen (Markha Valley), en misschien wel een rafting meepikken hopelijk. Om Mani Padme Hum Augustus Bye bye North of India Leh is echt een toffe stad om wat tijd door te brengen. Er is zelfs een leuk rooftop-restaurantje waar je lekker Italiaans kunt eten. Meestal smaken de continental dishes verdacht veel naar Indische gerechten, maar deze keer leek het wel of we echt in Italie zaten. Waarschijnlijk heeft een Italiaanse backpacker hier langere tijd doorgebracht en zijn culinaire kennis weten door te geven aan de lokale Indische chef, waarvoor we hem of haar heel dankbaar zijn. Tijdens het eten kan het wel zijn dat de ganse stad plots in complete duisternis gehuld is en ik zweer dat het dan zo donker is in deze bergstad dat ik Kathy aan de overzijde van ons tafeltje niet meer kan zien zitten! "Kathy ben je daar nog?", "Ja.", "Kan jij het eten nog zien?", "Nee." Gelukkig halen ze dan enkele kaarsen en zaklampen boven en na 5 a 10 minuutjes springt de electriciteit weer aan. Vanuit Leh zijn we naar de Nubra Valley gereden en zoals men ons had verteld is dit echt wel de moeite! Prachtige wandeling gemaakt in de zandduinen waar we de enigste zielen waren in de omtrek buiten enkele koeien en ezels die aan het water hun dorst kwamen lessen. Kan je nog volgen? Ik zal proberen de omgeving te schetsen: we liepen door grote waterplassen en over groene drassige vlaktes, af en toe kwam er een geiteherder voorbij met zijn kudde, maar dan veranderde het landschap plots en moesten we zandduinen beklimmen die je normaal enkel in de Sahara zou verwachten! Heel de tijd ben je omringd door zeer hoge pieken, sommige zelfs met sneeuw bedekt. Hallucinante omgeving en onze wandeling was dan ook tot hiertoe bij de mooiste! Slaapgelegenheid vinden was niet gemakkelijk want het toeval wou dat net deze week de Dalai Lama toespraken zou houden in de verschillende dorpjes in de vallei. Hier moesten we van profiteren natuurlijk! De volgende dag naar een klooster gereden en daar zat His Holiness gezellig te kletsen in de micro (weliswaar in het Tibetaans, dat bijna identiek is aan de taal in Ladakh) dus we begrepen er niks van natuurlijk. Ik en Kathy naar voor gestapt (zoveel mogelijk de handen en voeten vermijden van de monikken) en op pakweg 5 a 6 meter afstand gezeten van onze favoriete Tibetaanse celebrity! Op het einde kwamen de Tibetaanse chants met de verplichte "OOOoooooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm 's", etc, en dat wat toch wel indrukwekkend. Gedurende deze 4 dagen konden we enkel water, thee, Maggi noodles en rijst krijgen (de alcohol die onder de toog verkocht wordt verdween even tot de Dalai Lama terug weg was) en er was nergens warm water om ons te wassen. Terug in Leh hebben we een kamertje met douche(!) gezocht (i.p.v. de usual bucket with water) en zijn we verschillende avonden achtereen superlekkere lasagne gaan eten met een (soms frisse) pint erbij ... een mens heeft af en toe toch wat luxe en verwennerij nodig. Op mijn verjaardag zijn we dan een ganse dag gaan raften (6u in totaal) op de Hindus. Buiten enkele harde piek-momenten was het water iets te rustig naar onze smaak, maar de omgeving was adembenemend mooi (continu omringd door een spectaculaire canyon met op de achtergrond prachtige hoge bergen). Ondanks de blauwe lucht en hevige zon is het water op 3600m iets kouder dan wanneer je gaat raften in de jungle en dit mocht ik aan de lijve ondervinden toen Kathy mij (met behulp van de raft-gids en een franse toerist) in het water duwde. Eerst even serieuze schok van de kou maar dan zalig stroomafwaarts dobberen middenin de canyon. Jammer genoeg werd het tijd om afscheid te nemen van het barre noorden en aan het volgende hoofdstuk te beginnen. Via binnenvlucht back to Delhi (where it all began) en daar was het prettig weerzien in ons Fawlty Towers-achtig hotelletje waar de bazen af en toe wat roepen en duwen tegen de jonge slome, soms klungelige 'boys' die er werken. Het weer was veranderd van droog, heet woestijnklimaat naar nat, warm jungleklimaat (plakkie plakkie dus). 's Avonds kregen we de absoluut onweerstaanbare drang om vis te eten (we konden ons de laatste keer niet meer herinneren dat we dit hadden gegeten) en dus trokken we onze beste kleren aan (stelt niet veel voor maar kom) en reden we naar het 5-sterren "Taj Hotel" waar we als voorgerecht vis aten en als hoofdgerecht vis, aangevuld met een lekkere wijn. Het interieur van dit decadente hotel was onvoorstelbaar en de chef kwam aan tafel vragen of we het eten lekker vonden. Op de achtergrond speelde en Indisch 'orkestje' covers van Eric Clapton en Ricky Martin. :-)  We laten onze warme kledij en souveniers uit het noorden achter ('always travel light', right Stefan?) en vertrekken naar Rajasthan in het gezelschap van 2 grappige Engelsmannen. Eerste bestemming is Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan, de 'woestijnstaat' van India. Opmerkelijk hoe de scenery compleet veranderd op 5 uurtjes rijden van Delhi. De architectuur, de mensen (sommige hebben bijna zwarte huidskleur), de felle lichte kleuren die de vrouwen dragen (geen en oranje), de olifanten (hebben er zelfs 1 gezien met 5 poten!), de kamelen die karren trekken, volledig andere sfeer ... Via ricksaw rijden we naar een nabijgelegen paleis iets hoger op een heuvel gelegen net buiten de stad. Voor het paleis is water waar een aantal jongetjes hun olifanten een wasbeurt geven. Vlakbij de olifanten dringt het door hoe immens groot deze beesten toch wel zijn, zelfs het flapperen van hun oren brengt een verfrissend windje toe aan onze verhitte gezichten.   :-) Je kan naar boven om het paleis te bezichtigen door ofwel te wandelen ofwel door in echte Mahardja-stijl op een olifant te zitten. Volgens Kathy worden de olifanten niet goed behandeld en kan je dit zien aan de triestige uitdrukking in hun ogen, maar volgens mij bestaat er niet iets als een 'vrolijk olifantengezicht'. Anyway, naar boven met de olifant lijkt ons net iets te pretpark-achtig, dus we besluiten om toch maar te voet de heuvel te beklimmen. We hoeven tenslotte enkel maar de olifanten-keutels te volgen (volgens mij kan je iemand vermoorden door 1 van die keutels van de heuvel te gooien). In het paleis zagen we bijna uitsluitend Indische toeristen die net zo nieuwsgierig waren naar ons als wij naar hen. Na het verplicht poseren voor foto's, handjesschudden en zeggen hoeveel graden het kan worden in de Belgische winter verlaten we het paleis om het centrum van Jaipur te bezoeken, ook genaamd 'the Pink City', omdat een vroegere Maharadje de stad volledig in 'de kleur van de welkomst' heeft laten schilderen. Het weer is hier ondanks de monsoon prachtig (zoals we al stilletjes hadden gehoopt hebben ze hier een zachte monsoon), maar toen we centrum Jaipur binnenreden barstte een waanzinnige wolkbreuk uit (a little shower noemen ze dat hier) en op korte tijd stond iedereen hier tot net onder de knieen in het water. Ondanks de regendruppels op onze lens denken we toch een paar leuke 'monsoon-foto's' te hebben. Let's hope so... Morgen nemen we de bus naar Pushkar, een klein betoverend woestijnstadje (dixit Lonely Planet) en vandaar nog verder naar het westen richting Jaisalmer waar we willen overnachten in de woestijn en hopelijk een unieke sterrenhemel te zien krijgen. Ook Udaipur, 'de meest romantische stad van India' willen we niet overslaan, alhoewel dit een serieuze omweg betekent. Hopelijk wordt dit daadwerkelijk een sprookje uit duizend en een nachten...... 23 Augustus Rajasthan and the Desert Alles goed en wel met ons hier in het hete Rajasthan. Geen voedselvergiftigingen en geen buikloop meer... I guess we're getting used to it. Na Jaipur zijn we verder westwaarts in Rajasthan getrokken naar het toffe laid-back stadje 'Pushkar". In onze guesthouse hadden ze de lekkerste chocolate-banana pancakes ter wereld en de kamers waren bij de properste die we al hadden gezien in India. De sfeer was uitgelaten want er was een hindu-festival aan de gang en iedereen liep er rond op zijn zondags wat onze dia's hopelijk extra kleurrijk zal maken. Pushkar is de belangrijkste plaats ter wereld voor de Hindu's want volgens hen is het universum hier ontsproten en aldus komen veel pelgrims hier op bedevaart. Alcohol is hier verboden en aan het heilige meer mag je geen foto's maken en ben je verplicht de schoenen uit te doen wat niet altijd gemakkelijk lopen is op de hete trappen die naar het water leiden. Vlees of vis eten (ook eieren) is hier ten strengste verboden en ik heb een verhaal gehoord van lokale overtreders die -enkele jaren geleden- na het vangen van wat vis, naakt door de straat werden gesleurd terwijl de omringende mensen met stenen gooiden en stokken sloegen. We hebben het dan maar bij 'vegetarian dishes' gehouden. Een creatieve kok is hier zelfs op het idee gekomen om de mensen een 'vegetarische omelet' aan te bieden op basis van dal (soort erwten die hier dagelijks met rijst worden gegeten). Niet slecht maar een beetje zoals bier zonder alcolhol... a little boring dus. Er is 1 ding hier in India waar ik maar niet aan kan wennen en dat zijn de eindeloze pogingen om toeristen te bedriegen of op zijn minst om hun zakken zoveel mogelijk leeg te schudden. Ik dacht dat we al alle mogelijke variaties hierop hadden gezien maar in Pushkar was een familie die wel heel erg ver ging. We werden op straat uitgenodigd door een vrouw om een kopje lemmon tea te komen drinken bij haar thuis. Haar echtgenoot vertelde ons dat hij in 25 jaar het huis niet had verlaten om zich toe te leggen op meditatie, exploratie van het innerlijke, Hinduisme, en nog een heel andere troep spirituele blablabla. Na het lezen van talloze brieven van buitenlanders die in het verleden bij deze brave familie verbleven hadden en die ons moesten verzekeren van zijn integriteit en goeie bedoelingen ("ik geef niet om geld...geld is onbelangrijk voor mij"), zei hij ons plots dat we moesten uitchecken in ons hotel en dat we bij hem moesten verblijven in een kamertje op de bovenste verdieping van zijn huis voor een goeie prijs. Ondertussen ging de sales pitch maar door dat hij de "karma man" was die van elke traveller een betere mens kon maken en werden we bijna doodgeknuffeld. Na enkele woorden in Hindi kwamen zijn kinderen op onze schoot zitten, terwijl ze die leeftijd eigenlijk al lang hadden gepaseerd, en ging hij maar verder over zijn goede bedoelingen. Na veel moeite konden we zijn huis dan eindelijk verlaten en liepen verder door het stadje. Na een kwartiertje hoorden we onze naam roepen en bleek dat onze 'karma-man' voor het eerst in 25 jaar(!) zijn huis had verlaten om de winkel van zijn beste vriend aan ons te tonen. Over zelf-opoffering gesproken! Gelukkig gingen we net een internet-cafe binnen zodat hij terug naar huis kom om zijn meditatie voort te zetten. We zijn ook een dag gaan paardrijden in de mooie streek rond Pushkar met een Frans-Canadees die in de jaren zeventig voor twee weken naar dit stadje kwam maar uiteindelijk voor altijd is gebleven. Hij is getrouwd met een lokale schone en heeft er een bescheiden ranch gebouwd met een zestal prachtige paarden. Draven en zelfs galopperen (zowel ik als Kathy hadden nog nooit paard gereden) in de prachtige natuur van Rajasthan gaf een fantastisch gevoel en zijn vrouwtje had gezorgd voor een lekkere lunch. Het was een sympathieke kerel en 's avonds hebben zijn we op zijn ranch nog een fles Gin soldaat gemaakt in gezelschap van een Deen die al een paar jaar in Pushkar werkt in een poging om de kansarme Indische kinderen toch een opleiding te kunnen geven. De volgende dag hebben we een vespa-moto gehuurd en zijn we naar een paar dorpjes in de streek gereden. Naar goeie Indische gewoonte begaf het ding ergens in de middle of nowhere maar gelukkig konden we in een nabij gelegen dorpje een vriendelijke handige harry vinden die ons terug op weg kon zetten. Ik was zo gelukkig dat ik hem 100 rupee fooi heb gegeven (iets van een 75 oude BEF) en hij bekeek mij verward aan met open mond omdat hij niet kon geloven dat hij zoveel geld kreeg. Toen we terug vertrokken brak er een compleet waanzinnige regenbui los, we konden absoluut niks meer zien en de druppels deden pijn (not kidding!), zodat we moesten gaan schuilen. Bij toeval kwamen we net voorbij een huis dat nog niet afgewerkt was zodat we binnen konden gaan schuilen. Na een uurtje hebben we de weg verder gezet maar de wegen werden overspoeld door water dat uit de heuvels naar beneden kwam. De vespa bleef rijden -ongelofelijk maar waar- en wat later konden we genieten van een zalige warme douche en daarna wat super lekkere chai (Indische thee met melk en veel suiker). Na Pushkar zijn we vertrokken naar Udaipur. Deze stad wordt 'de meest romantische stad van Rajasthan' genoemd en ook  'het Venetië van het oosten'. Dat laatste bleek wel enigszins overdreven maar de stad oogt toch wel mooi, gelegen aan het Pichola meer. In het midden van het meer hebben ze van een vroeger paleis een prachtig hotel gemaakt, maar 200 USD per nacht leek ons toch net iets te duur. Toch hebben we een pittoreske guesthouse gevonden met een leuke kamer met uitzicht op het meer voor een zeer schappelijke prijs. De eigenaar was grappig en we mochten de cola zelf uit de koelkast nemen als we dorst hadden. Voor de eerste keer in drie maanden een museum bezocht met mooie rekwisieten uit de tijd van de Maharadja's en s'avonds lekker gegeten aan het meer met mooie verlichte paleizen op de achtergrond. Na Udaipur werd het tijd voor Rajasthan's top-attractie: het woestijdstadje Jaisalmer gelegen aan de grens van the Great Thar Desert. Maar om dit betoverend stadje te bereiken moesten we eerst afzien want onze nachtbus zou er 13 uur overdoen en er waren geen luxe-bussen die dit traject aflegden. 's Nachts reizen vinden we beter omdat het dan redelijk koel is op de bus en meestal kunnen we toch een beetje slapen zodat de rit wat korter lijkt. De aankomst in Jaisalmer is redelijk spectaculair. Je staat aan de voet van een heuvel waarop een magnifiek fort en paleis is gebouwd. Een gedeelte van de stad ligt buiten het fort maar een groot deel binnenin: huizen, winkeltjes, restaurantjes en ook onze guesthouse. De derde dag konden we beginnen aan onze 7-daagse(!) woestijntocht waarop we ons al lang hadden verheugd. Ik, Kathy, de twee kamelendrijvers (Khuba, de sympathieke baas van de twee en 'Fakira', zijn helper, met hun nieuwe jonge kameel) en Rocky en Cecilia, onze twee kamelen. De woestijn is een schitterende plaats om te verblijven, ver weg van telefoon, fax, email, tv, auto's, microgolfovens en dvd-spelers...... Een ware hel dus maar we hebben het overleefd  ;-) ...... Nee eigenlijk was het 1 van de meest fantastische ervaringen van ons leven en iedereen zou het minstens 1 keer moeten doen in zijn leven. We sliepen gewoon in de openlucht (matraske en lakens middenin de zandduinen) en het zand dat 's morgens in ons bakkes zat kregen we er gratis bij! Khuba bleek een uitstekende kok en zijn chai was de beste die ik in India heb gedronken. Na het ontbijt konden we verder rijden op onze kameel naar andere duinen of een groene vlakte of een meer of een dorpje of we konden wat blijven zitten of verder slapen ("as you like ... everything possible, this is the desert life you know!"). Wanneer we de dorpjes naderden riepen de kinderen "Gora! Gora!", wat zoveel betekent als "witte huid". Soms begonnen de kleintjes te wenen omdat ze schrik hadden van die grote, rare, witte/half rode mensen met dat vreemd ding rond hun nek. Meestal kregen we ze wel aan het lachen en geregeld kregen we zelfs thee aangeboden of vroegen ze ons of we een foto van hen konden maken. Soms werden we als het ware omsingeld en wilden ze ons aanraken. Een keer wou een van de lokale vrouwen wat opvallen en trok Kathy's tulband over haar gezicht om wat te lachen met ons. Kathy wist niet goed hoe reageren dus ging ik naar de vrouw en trok haar Sari (doek om het gelaat te kunnen bedekken) over haar gezicht waarop ze stil viel en geen woord meer kon uitbrengen. De omringende vrouwen en mannen moesten hiermee lachen en plots bleek ze ineens een pak vriendelijker.  :-) Ons wassen was enkel mogelijk aan een oase maar dit water werd ook uitgebreid bezocht door kamelen, geiten en schapen zodat we ons maar 1 keer hebben gewassen hierin. Over het toilet heb ik geen klachten, het was het grootste toilet dat ik ooit gezien heb en het rook er heel fris. Op een dag besloot de nieuwe kameel, die nog getraind moest worden, om er van door te gaan met o.a. onze volledige water-voorraad, maar Fakira wist hem in te halen en terug te brengen. Een van de avonden kregen we bezoek van nomaden die een groot hagedis-achtig dier hadden gevangen dat zeer voedzaam blijkt te zijn voor de kamelen. Ze snijden het vlees in kleine stukken en koken het in water, dan trekt een van de mannen de bek open van de kameel en een andere giet het warme water met de vleesstukken rechtstreeks in het keelgat van de kameel waarop de derde aan de staart van de kameel trekt zodat deze een gigantische (en enorm stinkende) boer laat! We hebben ook een spectaculair gevecht gezien tussen twee mannetjes-gezellen. No need for tv of National Geographic dus want je zit er middenin. 's Nachts is het niet echt koud maar toch lekker koel zodat het goed slapen is ondanks de grote en vele kevers die continu op ons kropen en de voortdurende darmproblemen van onze kamelen. Bij de terugkomst moesten we even wachten op de jeep die ons kwam oppikken en we kochten voor de eerste keer cola en koekskes dat, na ons woestijn-dieet van 7 dagen bestaande uit water en rijst met dal, hemel op aarde leek! Het wisselgeld lag op ons tapijt op de grond en een lokale koe besloot om de culinaire eigenschappen van een rupee-biljet uit te proberen. Achteraf zagen we Fakira van links naar rechts lopen, de koe achteraan, om het geld uit haar bek te halen wat spijtig genoeg voor hem niet gelukt is!  :-) Ondertussen zitten we terug in Jaisalmer en we missen de woestijn nu al. Momenteel is hier een soort van sprinkhanen-plaag aan de gang en zelfs terwijl ik dit typ springen die vieze beesten in mijn hemd en in mijn haar. Damn, I hate these bugs!... Morgen de nachttrein naar Delhi (20 uur!) en dan is't bye bye Rajasthan........ tijd om terug achter de boeken te kruipen en nog een paar examens af te leggen ............. 30 Augustus Back in Delhi! Morgen examen afleggen voor Exchange 2000 server en dan begin ik met Cisco CCNA. Waarschijnlijk zal ik de MCSE2003 upgrade-examens (2 examens) afleggen in Belgie. Het is goed geweest en 11 september vliegen we terug. Klinkt een beetje beangstigend die datum, maar het was de enigste vlucht waar nog plaats was (hoe zou dat komen??). India is eigenlijk een belachelijk groot land en op die 3 en een halve maand dat ik hier zit heb ik slechts een fractie kunnen zien. We hadden meer kunnen zien maar we hebben bewust gekozen om in 2 staten/gebieden lang te verblijven en zodus goed te kunnen zien en ervaren, i.p.v. gelijk ne japanner van hier naar daar te vliegen/rijden in een poging alles te zien. Het is zeker de goeie keuze geweest! Niettemin hoop ik ooit nog eens terug te komen om het oosten en vooral het zuiden van dit mooi, boeiend en merkwaardig land te verkennen. Namaste, KRIS EN KATHY